اضطراب جدایی چه زمانی غیر طبیعی است؟

اضطراب جدایی در کودکان چیست؟ اضطراب جدایی، ترس کودکان از دوری والدین یا مراقبانشان است.

از نشانه های کودکان مبتلا به اضطراب جدایی گریه کردن یا چسبیدن به والدین یا مراقبان خود است.

اضطراب جدایی بخشی از رشد کودکان است. می تواند از حدود 8 ماهگی شروع شود و در نوزادان 14 تا 18 ماهه به اوج خود می رسد. اضطراب جدایی معمولاً در اوایل دوران کودکی به تدریج از بین می رود.

نکته: ترس از غریبه ها شبیه اضطراب جدایی است. اما زمانی است که کودکان از افرادی که نمی شناسند می ترسند.

روانشناسان کودک در این مقاله سعی کرده اند که نگرانی های شما را در مورد اضطراب جدایی فرزندتان را به طور کامل پاسخی درخور دهند. البته کودکان در این مرحله بیشتر حرکت می کنند، بنابراین این اضطراب ها از نقطه نظر بقا ضروری هستند. زیرا اگر بچه ها می توانستند بدون ترس از مراقبان خود دور شوند و از جدایی یا غریبه ها نترسیدند، راحت تر گم می شدند. نکته مهم این که اضطراب جدایی متفاوت از اختلال اضطراب جدایی است. برای کاهش این ترس در نوزادان و کودکان تا انتهای مقاله همراه ما باشید.

اضطراب جدایی چیست؟

در اوایل کودکی، گریه کردن، عصبانیت، یا چسبیدن – همه نشانه‌های اضطراب جدایی هستند – واکنش‌های سالم به جدایی و جزء رشد طبیعی کودک هستند. به یاد داشته باشید که کمی ترس در مورد رفتن مادر یا پدر طبیعی است، حتی زمانی که کودک شما بزرگتر شده است. با درمان و راهبردهای مقابله ای مناسب، اضطراب جدایی فرزندتان را می توان تسکین داد و باید با بزرگتر شدن کودک به طور کامل محو شود.

اگر اضطراب جدایی کودک به اندازه‌ای زیاد باشد که در فعالیت‌های عادی مانند مدرسه و دوستی‌ها اختلال ایجاد کند و ماه‌ها طول بکشد، ممکن است نشانه‌ اختلال اضطراب جدایی در کودک باشد.

علائم اضطراب جدایی کودک چیست؟

تشخیص اضطراب جدایی معمولاً آسان است: آیا هنگام تخلیه مهدکودک زیاد گریه می کند؟ این یک نشانه است برخی دیگر عبارتند از:

وقتی کودک را ترک می کنید بیشتر به شما می چسبد.

گریه کردن یا چسبیدن در موقعیت های جدید (عمدتا از 6 ماهگی تا 3 سالگی)

امتناع از خوابیدن بدون شما یا مراقب دیگر

شروع به گریه کردن در شب هنگامی که بیدار می شود.

چگونه اضطراب جدایی کودک را کاهش دهیم؟

برای درمان اضطراب جدایی کودک، مراحلی وجود دارد که می توانید برای کاهش اضطراب جدایی انجام دهید.

 جدایی را تمرین کنید.

در ابتدا کودک خود را برای دوره های کوتاه و زمان های کوتاه نزد یک مراقب مطمئن بگذارید. همانطور که کودک شما به جدایی عادت می کند، می توانید به تدریج مدت بیشتری او را تنها بگذارید.

 جدایی بعد از خواب و شیردهی

برای تنها گذاشتن کودک بعد از چرت زدن یا شیر خوردن برنامه ریزی کنید. نوزادان زمانی که خسته یا گرسنه هستند بیشتر مستعد اضطراب جدایی هستند.

 خداحافظی سریع

یک برنامه “خداحافظی” سریع ایجاد کنید. تشریفات آرامش بخش هستند و می توانند یک کار ساده مانند بای بای کردن یا یک بوسه خداحافظی باشند. با این حال همه چیز را سریع تمام کنید تا بتوانید:

بدون هیاهو برو به فرزندتان بگویید که می‌روید و برمی‌گردید، سپس بروید – متوقف نشوید و آن را بزرگ‌تر از آنچه هست نکنید.

 خوش قول باشید

به وعده های خود عمل کنید برای اینکه کودک به شما اعتماد کند. با این اطمینان کودک می تواند جدایی را راخت تر تحمل کند. مهم است که در زمانی که قول داده اید برگردید.

 محیط را ایمن کنید

از پرستار یا یکی از نزدیکان بخواهید به خانه شما بیاید. وقتی فرزندتان از خانه دور است، او را تشویق کنید که یک شی آشنا از خانه همراه خود بیاورد.

 مراقبت کننده مطمئن بیاورید

یک مراقب یا آشنا یا پرستار ثابت داشته باشید. اگر مراقبی را استخدام می کنید، سعی کنید او را در طولانی مدت در کار نگه دارید تا از ناهماهنگی در زندگی فرزندتان جلوگیری کنید.

 برنامه های استری زا نداشته باشید

برنامه های تلویزیونی ترسناک را به حداقل برسانید. اگر برنامه‌هایی که تماشا می‌کنید ترسناک نباشند، احتمال ترس فرزندتان کمتر است.

 ثابت قدم باشید

سعی کنید تسلیم نشوید. به فرزندتان اطمینان دهید که مشکلی برایش پیش نخواهد آمد. تنظیم محدودیت‌های ثابت به سازگاری فرزندتان با جدایی کمک می‌کند.

چگونه به نوزادان و کودکان مبتلا به اضطراب جدایی کمک کنیم؟

اگر فرزند شما از اضطراب جدایی رنج می برد، بهتر است از جدایی ناگهانی خودداری کنید. در عوض، این کارهای را برای کمک به فرزندتان انجام دهید.

ورود به مکان های جدید

 اگر کودک خود را در مکانی جدید، مانند خانه یکی از بستگان، مرکز نگهداری از کودکان یا پیش دبستانی می گذارید، قبل از جدایی، زمانی را در مکان جدید با فرزند خود بگذرانید. اگر فرزند شما در مکانی امن و آشنا با افرادی که به آنها اعتماد دارد رها شود کمتر مضطرب خواهد شد.

 اجازه دهید کودک یا کودک شما چیزی را که دوست دارد از خانه بردارد، مانند خرس عروسکی، بالش یا پتو. این اشیاء به کودک شما کمک می کند تا احساس امنیت بیشتری داشته باشد. شما می توانید به تدریج آنها را حذف کنید.

 اضطراب جدایی نوزاد یا فرزند خود را به معلمان پیش دبستانی یا مدرسه بگویید. به آنها در مورد کارهایی که برای کمک به فرزندتان باید انجام دهند، اطلاع دهید. به این ترتیب، افراد دیگر می توانند از کودک شما حمایت کنند.

هنگام  ترک کردن کودک

 با جدایی کوتاه مدت از نوزاد یا کودک خود شروع کنید. وقتی اضطراب جدایی فرزندتان کمتر شد، می توانید به تدریج زمان جدایی را افزایش دهید.

 به فرزندتان بگویید چه زمانی می‌روید و چه زمانی برمی‌گردید. رفتن بدون خداحافظی می تواند اوضاع را بدتر کند. نوزاد یا کودک شما ممکن است وقتی متوجه می شود که شما در کنار شما نیستید، گیج یا ناراحت شوند.

 قبل از رفتن فرزندتان را در یک فعالیت لذت بخش قرار دهید.

 هنگام خروج ظاهری آرام و شاد به چهره خود داشته باشید. اگر نگران یا غمگین به نظر برسید، ممکن است فرزندتان فکر کند مکان امن نیست و ممکن است ناراحت شود.

شیوه های رفتار در خانه

 با گذاشتن کودک در اتاق همراه با شخص دیگری به فرزندتان کمک کنید تا به دوری از شما عادت کند. به عنوان مثال، “من فقط برای زمان کمی به آشپزخانه می روم.” رکسانا از شما مراقبت می کند. با جدایی های بسیار کوتاه شروع کنید و به مرور زمان جدایی را افزایش دهید.

 از انتقاد یا سرزنش کردن اضطراب جدایی فرزندتان بپرهیزید. به عنوان مثال، از گفتن جملاتی مانند “اینقدر بچه نباش” خودداری کنید.

 با فرزندتان درباره ترس های جدایی بازی کنید یا داستان بسازید. به عنوان مثال، “روزی روزگاری، خرگوش کوچکی بود که نمی خواست خانواده خود را ترک کند.” او از محیط بیرون از لانه‌اش می‌ترسید…». با این شیوه برخورد فرزند شمااحساس می کند که فقط او ترس جدایی از والدین خود را ندارد.

 تلاش کنبد تا عزت نفس فرزندتان تقویت شود. با توجه مثبت کاری کنید تا شجاعت دوری از شما پیدا کند.

اختلال اضطراب جدایی چیست؟

اختلال اضطراب جدایی (SAD) وضعیتی است که در آن کودک هنگام دوری از خانه یا جدا شدن از یکی از عزیزان، مضطرب و عصبی می شود. ترس از جدایی باعث ناراحتی شدید کودک می شود و ممکن است در فعالیت های عادی او مانند رفتن به مدرسه یا بازی با کودکان دیگر اختلال ایجاد کند.

اضطراب جدایی در کودکان بسیار کوچک (آنهایی که بین 8 تا 14 ماهه هستند) طبیعی است. در این سن کودکان از افراد و مکان‌های ناآشنا می‌ترسند. زمانی که این اضظراب، کودکان بالای 6 سال را تحت تاثیر قرار دهد و شدید باشد یا بیش از 4 هفته طول بکشد، احتمالا کودک به اختلال اضطراب جدایی مبتلا است.

علائم اختلال اضطراب جدایی

در زیر برخی از شایع ترین نشانه های اختلال اضطراب جدایی آورده شده است:

نگرانی غیر واقعی و دائمی مبنی بر اینکه در صورت ترک کودک، اتفاق بدی برای والدین یا مراقب او رخ خواهد داد.

نگرانی غیر واقعی و دائمی که در صورت رفتن والدین، اتفاق بدی برای کودک رخ خواهد داد.

امتناع از رفتن به مدرسه به منظور ماندن در کنار مراقب.

امتناع از خوابیدن بدون اینکه مراقب او نزدیک باشد یا نخوابیدن به دور از خانه.

ترس از تنها ماندن

کابوس های جدایی

شب ادراری

داشتن علائم فیزیکی، مانند سردرد و معده درد

عصبانیت های مکرر یا التماس

ترس یا احساس گناه شدید

علل و عوامل اختلال اضطراب جدایی

علل و عوامل خطر احتمالی برای SAD عبارتند از:

یک رویداد استرس زا یا آسیب زای مهم در زندگی کودک، مانند بستری شدن در بیمارستان، مرگ یک عزیز یا حیوان خانگی، یا تغییر در محیط (مانند نقل مکان به خانه دیگر یا تغییر مدرسه)

کودکانی که والدین آنها بیش از حد محافظ کننده هستند ممکن است بیشتر در معرض اختلال اضطراب جدایی باشند.

کودکان مبتلا به اضطراب جدایی اغلب دارای اعضای خانواده مضطرب یا سایر اختلالات روانی هستند که نشان می دهد خطر ابتلا به این اختلال ممکن است ارثی باشد.

دلبستگی ناایمن به والدین یا مراقبان

فشار، استرس و اضطراب

سایر اختلالات اضطرابی مانند حملات پانیک، اختلال اضطراب اجتماعی، فوبیا یا آگورافوبیا

کودکان مبتلا به SAD همچنین ممکن است اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) یا افسردگی داشته باشند.

هیچ پدر و مادری دوست ندارد فرزند خود را پریشان ببیند، اما متاسفانه کمک کردن به فرزندتان برای اجتناب از چیزهایی که از آنها می ترسد، فقط اضطراب کودک شما را تقویت می کند. پدر و مادر عزیز به جای تلاش برای اجتناب از جدایی، برای کودک احساس امنیت ایجاد کنید تا با اختلال اضطراب جدایی مبارزه کند. فراهم کردن محیطی دلسوزانه در خانه و همدلی شما می تواند اوضاع را بهتر کند.

پیشنهاد ما این است که در هنگام جدایی آرامش خود را حفظ کنید. اگر فرزند شما ببیند که شما می توانید خونسرد بمانید، احتمالاً او نیز آرام است.

سوالات متداول

اضطراب جدایی در چه سنی طبیعی است؟

اضطراب جدایی معمولاً بین 10 تا 18 ماهگی در اوج خود است. معمولاً زمانی که کودک به سن 3 سالگی می رسد به پایان می رسد.

آیا داشتن اضطراب جدایی در یک کودک 5 ساله طبیعی است؟

داشتن برخی از موارد اضطراب جدایی کاملا طبیعی است. وقتی بچه‌های 3 تا 4 ساله می‌ترسند که شب‌ها به تنهایی به رختخواب بروند، یا بچه‌های 5 ساله وقتی والدینشان بیرون می‌روند و آنها را نزد پرستار بچه می‌گذارند مضطرب می‌شوند، یک واکنش طبیعی است.

آیا داشتن اضطراب جدایی برای یک کودک ۷ ساله طبیعی است؟

زمانی که کودکان بالای 6 سال اضطراب جدایی داشته باشند و شدید باشد یا بیش از 4 هفته طول بکشد، ممکن است کودک به اختلال اضطراب جدایی مبتلا باشد. اضطراب جدایی تقریباً 4 تا 5 درصد از کودکان 7 تا 11 ساله را تحت تأثیر قرار می دهد. در نوجوانان کمتر شایع است و حدود 1.3 درصد از نوجوانان را تحت تأثیر قرار می دهد.