زمان تقریبی مطالعه : 3 دقیقه

این پژوهش را پروفسور ویکتوریا تالوار استاد دانشگاه مک گیل، در کانادا با همکارانش انجام داده است. آن ها رفتارهای فریبکارانه را در دو گروه از کودکانی که در یک محل زندگی می کردند بررسی کردند. کودکان یکی از این گروه ها در یک مدرسه خصوصی که با شیوه سنتی اداره می شود درس می خوانند. در این مدرسه، سیلی زدن، پس گردنی زدن و نیشگون گرفتن کاری طبیعی است و همواره انجام می شود. در مدرسه دیگر، که آن هم خصوصی است، تنبیه به شکل سرزنش کردن و بیرون کردن از کلاس انجام می شود.
در این پژوهش، کودکان به شکل فردی مورد آزمایش قرار داده شدند. آن ها به نوبت در یک اتاق خالی قرار داده می شدند و به آن ها گفته می شد که یک اسباب بازی در اتاق وجود دارد اما آن ها نباید به آن نگاه کنند. بیشتر کودکان از هر دو مدرسه نتوانسته بودند مقاومت کنند و به اسباب بازی نگاه کرده بودند. تقریبا همه کودکان مدرسه سخت گیر، به دروغ گفتند که به اسباب بازی نگاه نکرده اند. اما تنها نیمی از دانش آموزان مدرسه دیگر، این دروغ را بر زبان آوردند.
کودکان مدرسه نخست، بهتر از کودکان دیگر موفق شدند که پرده پوشی کنند و به پرسش های دیگری که درباره شکل اسباب بازی از آن ها پرسیده شد به طور عمدی پاسخ های نادرست بدهند. پژوهشگران پس از این آزمون به دست اندرکاران مدرسه ها و پدر و مادرها توصیه کرده اند که تنبیه کردن هنگامی که کودک دروغ می گوید مانع دروغگویی های بعدی کودکان نمی شود، بلکه تنها سبب می شود که کودکان به مرور زمان در دروغگویی و پنهان کاری مهارت بیشتری پیدا کنند.
والدین باید از تنبیه کودک هنگامی که دروغ می‌‌گوید بپرهیزند. الگوی رفتاری کودک، خود پدر و مادر هستند پس باید والدین مراقب باشند در مقابل کودک دروغ نگویند، دروغ کودک را تأیید نکنند و کودک را مجبور به دروغگویی نکنند. در سنین قبل از دبستان دروغ یک مفهوم غیر انتزاعی در ذهن کودک است بدین معنی که کودک ظرایف، عواقب و ویژگی‌های دروغ را نمی‌داند و دروغ را به صورت رفتار یادگیری شده، بروز می‌دهد.
دروغ در کودکان در واقع تقلیدی است از رفتار بزرگسالان، بنابراین والدین نباید دروغ‌گویی کودک را عامدانه و منفعت طلبانه تلقی کنند چرا که کودکان این رفتار را به طور الگویی یادگرفته‌اند و دروغ آنها آنچنان ابتدایی است که به وضوح دروغ بودن آن مشهود می‌شود. خانواده در قبال دروغ گفتن کودک باید واکنش تربیتی نشان دهد یعنی به کودک بگوید که ما می‌دانیم که تو شوخی کرده‌ای یا بازی انجام داده‌ای یا خواسته‌ای ما را بخندانی اما ما دوست نداریم که تو این گونه حرف بزنی یا از حرف تو ناراحت شده‌ایم.
والدین باید از تنبیه کودک در مقابل این نوع رفتار بپرهیزند و با توجه به اینکه الگوی رفتاری کودک خود پدر و مادر هستند پس باید والدین مراقب باشند تا در مقابل کودک دروغ نگویند، دروغ کودک را تأیید نکنند و کودک را مجبور به دروغگویی نکنند. والدین باید کودک را تشویق به راستگویی کنند یعنی در مقابل کار اشتباه کودک مثلاً شکستن یک بشقاب، اگر کودک عنوان کرد که من بشقاب را شکستم، ضمن تذکر در مورد اینکه شکستن بشقاب رفتار غلطی است در مقابل به خاطر راستگویی -ضمن تشکر از کودک -به خاطر شکستن ظرف کودک را تنبیه نکنند.
والدین باید این رفتار را تا زمان عقلانیت و منطق‌گرایی کودک ادامه دهند که این سن در کودکان مختلف متفاوت است و در محدوده سنی 10 تا 11 سالگی است. دروغ برای فرار از یک موقعیت دردناک مثل تنبیه، تحقیر و مورد قهر قرار گرفتن، استفاده می‌شود و پدر و مادرها باید سعی کنند در برخورد با کودکان از روش‌هایی که درخور کودک است استفاده کنند و با زبان درست و کودکانه با کودک رفتار کنند.